بررسی سطح توانایی شغلی ماماهای شاغل در بیمارستان های دولتی و مراکز بهداشتی و درمانی شهر مشهد در سال۱۳۹۰

مقدمه: توانایی شغلی کارکنان تعامل بین عوامل شغلی و فردی است که بر روی زندگی کاری افراد شاغل موثر می باشد که عامل مهمی در کیفیت و امنیت شغلی به شمار می رود. هدف از این مطالعه تعیین میزان توانایی شغلی ماماها بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی و بر روی 123 مامای شاغل در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد که شرایط ورود به مطالعه را داشتند از طریق نمونه گیری دو مرحله ای انجام شد. واحدهای پژوهش پرسشنامه های مربوط به مشخصات فردی، مشخصات شغلی و شاخص توانایی شغلی(waiq) را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار آماری spss نسخه 14 و آزمون های آماری از جمله تی ـ تست، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی انجام شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار توانایی شغلی ماماها 05/0±81/38 بود. 8/0 درصد توانایی شغلی ضعیف، 73/31 درصد متوسط، 59/49 درصد خوب و 88/17 درصد توانایی شغلی عالی داشتند. همچنین مدت اشتغال با توانایی شغلی همبستگی منفی داشت(011/0=p، 431/0- =r). نتیجه گیری: توانایی شغلی ماماها در مشهد به طور کلی پایین بود که با تمهیدات خاص از قبیل تقسیم کار بین افراد به منظور کاهش بار کاری و معاینات دوره ای توسط پزشک باید این میزان